O ja cię… za każdym razem wydaje mi się, że jestem już na dnie formy, chęci i za każdym razem okazuje się, że ciągle może być gorzej :/
Narodzona w końcu zeszłego roku chęć przebiegnięcia maratonu jakoś specjalnie nie została poparta solidną pracą. Albo może trochę inaczej – wydawało mi się, że muszę spokojnie i powoli rozkręcić się przed solidnymi treningami. No i minął grudzień, minął styczeń a ja rozkręcam się dalej. Fajnie, tylko czasu do maja jak zwykle zrobiło się mało.
Maraton okazał się za to być już potwierdzonym – 1 maja 2025 (Jelcz-Laskowice).
Na obecną chwilę sytuacja wygląda tak (pominę rower i spacery chociaż one trochę wspomagają całokształt):
Październik 2024 – 87,3 km Listopad 2024 – 88,1 Grudzień 2024 – 87,1 km Styczeń 2025 – 103 km
Mało 🙁 Wszystkie te biegi były raczej z zakresu 5-10 km, przy czym tych bliżej piątki było oczywiście przewaga. Mały plusik to fakt, że sporo biegam po lesie, górkach więc wysiłek jest troszkę większy niż na asfalcie. Powoduje to jednak, że robione (coraz częściej teraz) biegi po 10 km idą mi jak po grudzie. Niby przebiegnę ale po czuję, że mocno dały mi w kość.
Przy tym wszystkim największym problemem jest jednak fakt, iż zapuściłem się wagowo. W ciągu dnia jakaś marna dieta, wieczorem dożeram słodkim i osiągnięte przed grudniem 93 kg trzymają się mnie i nie chcą puścić 🙁 Pierwszy raz w swojej karierze będę musiał chyba pochylić się nad sensowniejszą dietą bo coś samymi treningami chyba się nie ogarnę.
No i tak… 3 miesiące zostały a ja jestem na poziomie 100 km/miesiąc. Dylemat mam co z sobą począć? Odpuścić? Walczyć? Wzrost treningu o 50 km na miesiąc brzmi dość ryzykownie. Boję się, że posypię się całkiem (a i tak co trochę czuję jak nie achillesa, to kolana, czy biodro). Z drugiej strony jak będę dodawał sobie z 20 km na miesiąc to już teraz wiadomo, że maratonu z tego nie pobiegnę.
Nie widzę dobrego wyjścia z tej sytuacji no może takie, że maj pobiegnę na zaliczenie a na jesień poszukam sobie imprezy, do której uda mi się dobić z właściwą formą.
Na sam koniec by osłodzić sobie gorycz porażki 🙂 i trochę pokazać, że coś jednak robię (nie biegowo) to pochwalę się, że wziąłem się za domowe treningi siłowe – 4 x w tygodniu. Nie są to typowo kulturystyczne ćwiczenia ale takie bardziej ogólnorozwojowe sesje nakierowane na rozruszanie się, wyjście z wieloletniego nic nie robienia. Ciężary mniejsze, więcej powtórzeń. Kurcze… jak tak człowiek zacznie coś nowego to tak elegancko idzie na początku 🙂 Forma rośnie, plecy mniej bolą. Klata, biceps rosną. Fajnie 🙂
Zimy już nie takie jak kiedyś ale jednak przyjemnie jak ciepło w tyłek 🙂
Ostatnie kilka lat na zmianę używałem zimowych legginsów z Decathlonu i Aldi. Czas już je trochę nadgryzł więc gdy Mikołaj zapytał co chcę to uznałem, że nowe spodnie 🙂
Zerknąłem najpierw w net by obadać co na topie. Niestety, jakoś ceny mnie nie porwały. Wiem, że tanio to było kiedyś ale jednak nie wydaje mi się zasadne wydawać około 300 zł na legginsy. Zwyczajowo więc skończyło się na wizycie w Decathlonie. Wiadomo, drożej jest i tu ale jednak aż tak nie boli.
Po zapoznaniu się z ofertą padło na ocieplane legginsy – Kiprun Run 500 w kolorze czarno-szarym.
Zdjęcie zapożyczone ze strony Decathlon, moja fotka gdzieś mi przepadła z komórki 🙂
Niezbyt jest tu co wymyślać z opisem no to tak na szybkości…
Materiał faktycznie trochę solidniejszy niż w takich letnich. Z tyłu (na łydkach) wstawki z trochę innego materiału. Są delikatne odblaski. Całość dość przyjemna, wygląda, że potrafi oddychać – nie pocimy się jakoś przesadnie w nich. Materiał nie jest też jednolity, ma swego rodzaju fakturę co być może pomaga by spodnie nie zsuwały się nam z nóg.
Na dole nogawek zameczki. U góry (tył) zapinana kieszonka. Pas ma w sobie gumkę i wiązany sznurek. Zakres regulacji powiedziałbym więcej niż zadowalający. Tym razem wygodniej było mi wziąć 2XL i trochę się bałem czy nie będzie za luźno. Jest jednak ok, sznurkiem spokojnie się zacisnę i w biegu jest dobrze. Nic nie spada, nie luzuje się.
Biegam w nich już około 2 miesięcy i wrażenia są pozytywne. Wygodne, lekko luźniejsze, nie krępują ruchu (to pewnie zasługa XXL). Wyprowadzają wilgoć na zewnątrz, nie pływam w nich. No i co najważniejsze nie spadają mi z okrągłego brzuszka 🙂 Za krótko by wyrokować coś o trwałości ale przez ten czas wyglądają dalej jak nowe, nic złego z nimi się nie dzieje (żadnych rozdarć, puszczających szwów itp).
Jeśli ktoś lubi ten rodzaj spodni to czemu nie. Warto spróbować.
Szalony pęd technologii powoduje, że funkcjonalności zarezerwowane do tej pory dla urządzeń drogich i wyspecjalizowanych schodzą „pod strzechy”.
Jednym z takich tanich, a mających interesujące dla sportowca funkcje, jest smartwatch Garett GRS Pro. Zegarek który kosztuje około 300 zł ma GPS, ekran AMOLED. A co najważniejsze zapisane aktywności można wyeksportować do Stravy.
Czy to może działać? Czy producenci drogich zegarków sportowych już muszą się bać? 🙂 Zapraszam na film:
O odżywianiu przy okazji biegania napisano już chyba wszystko, nie będę się więc silił na jakieś naukowe wywody 🙂 Mi pasują, nie szkodzą raczej 😉 więc na okazje biegów dłuższych zawsze staram się coś kupić.
Od pewnego czasu zauważyłem, że marka DrWitt (kojarząca się kiedyś głownie z sokami ) weszła bardziej w segment sportowy. Dostępne są napoje izotoniczne, napoje witaminowe jak i tytułowe żele.
Zachęcony niewielką ceną kupiłem kiedyś parę na próbę i powiem, że jestem nimi pozytywnie zaskoczony.
Przyjemną dla mnie niespodzianką jest ich konsystencja. Są to żele bardziej płynne, można je przyjmować w sumie bez popijania wodą. To duży plus. Nie zapychają a i można by zaryzykować tezę, że jakieś dodatkowe nawodnienie jest to w czasie biegu. Taka forma z pewnością zmniejsza także ewentualny dyskomfort trawienny. Nie powinniśmy mieć uczucia ciężkości, guli na żołądku.
Smaki jakie próbowałem to wiśnia i mango. Oba ok (dla mnie), przyswajam je i żadnych dyskomfortów nie miałem.
Co do składu, właściwości – pozostawiam to już Waszej ocenie. Na zdjęciu widać ile czego mają. Jak ktoś chce to musi porównać ze stosowanymi przez siebie produktami.
Żele dostępne są w niektórych marketach (ja kupiłem w Aldi). Są również i na allegro. Cena około 3 zł za 100gr opakowanie. W pakietach trochę taniej.
Polecam więc obadać samemu może będzie to ciekawa alternatywa i dla Was.
Nowy rok, nowe możliwości. Gorzej tylko jak skończy się jak wszystkie poprzednie 😉
Mimo wielkich planów „rozruch” idzie mi słabo. Motywacja coś leży i trochę cieszę się, że nie pozapisywałem się (jak to nieraz wcześniej bywało ) na jakieś ultra killery 🙂 Przygotowania pod maraton majowy (o ile będzie) też niezbyt idą. No ale… zwycięstwo i przegrana w dużej mierze zależy od głowy, kto wie może jeszcze nadzieja jest 🙂
Nazbierało mi się za to trochę przemyśleń, strategii, opisów biegowych gratów. Liczę, że znajdę w sobie chociaż siłę i zapał by to wrzucać w najbliższych dniach.
Kończąc tematy z 2024, kilka danych historycznych: Bieganie: 1215 km Rower: 3367 km Spacery (zarejestrowane): 266 km
Sobie i innym życzę wytrwałości i zadowolenia z biegowych dokonań 🙂
Dla mnie, przynajmniej pod względem zawodów. 11 listopada wystartuję w Biegu Niepodległości w Świerkach. 10 km, które ostatnio robiłem już dobre parę lat temu. Trasa ta sama, wiem co i jak, a że bieg sympatyczny zawsze to czemu nie.
Gdzieś tam w głowie kołatała mi myśl, że fajnie by było zamknąć sezon solidnym biegiem. Tym bardziej, że wystartuje i mój brat i wujek (biec miały jeszcze dwie osoby z rodziny ale ich chyba nie będzie). Wiadomo jednak… plany planami, życie życiem. Nie chciało mi się przygotować, temu zwyczajowo będą zawody aby do mety i nie ostatni 🙂
Aby nie było, iż pobiegnę na całkowitym wyrąbaniu 😉 to ostatnie 2-3 tygodnie trochę ruszyłem w górki, tereny. Po te 6, 9 km na treningu wjeżdżało. Przyjemnie tak pobiec znów w lesie 🙂 Niby męczy bardziej ale jakoś nogi lepiej to znosiły. Do końca roku chyba przeniosę się głównie w te tereny. Komary, muchy nie żrą już, świeże powietrze, spokój, cisza to czemu nie 🙂 Wzmocnię się trochę. A może i chęci jakieś wrócą na bieganie?
Przydałoby się powiem szczerze bo sporo myślałem o przyszłorocznym sezonie. Będzie to rok, w którym osiągnę półwiecze żywota. Chciałem kiedyś uczcić to powrotem na trasę Biegu Ultra Granią Tatr. Bardziej realnie myślałem, że może odgryzę się 3xŚnieżce ale… po przemyśleniu życia uznałem, że nie. Nie biegam już dużo zawodów w ciągu roku ale wygląda, że miotam się zawsze między asfaltem a górami. I ani do tego się nie przygotuję dobrze ani do tego. Dlatego też… postanowiłem, iż przyszły rok poświęcę pobiciu swoich rekordów w biegach ulicznych 🙂 🙂 Uspokajam nie są wyśrubowane więc tym bardziej ma to szanse powodzenia.
Na pewno pobiegnę maraton – Jelcz Laskowice w maju, we wrześniu zaś Półmaraton Wałbrzych. Ewentualnie jakby kolidowało mi to z dziesiątką w Twardogórze to jednak wybiorę ją. Na ten moment mam sporo zapału do swojego planu a jak się będzie realizował to pewnie skrobnę od czasu do czasu.
Się chyba zaczął bo nic się nie chce, człowiek życie swoje za to przemyśliwa 🙂 Porażki widzi, sukcesów nie…
Nawarstwiło mi się ostatnio sporo różnych spraw materialnych. To trzeba spłacić, to naprawić kasy więc nigdy dość. Doszło przy tym do mnie, że za bardzo „weszło” mi zbieractwo. To potrzebne, to się przyda, użyję i tak kupuję, kupuję… Jak coś mnie zainteresuje to od razu chciałbym mieć wszystko. A gdy już mam to stop 🙁 Nie używam a stoi latami w domu.
Zorganizowałem więc wielką wyprzedaż różności na olx. I miejsca się zrobiło więcej i kasy odzyskałem na to co pilniejsze 🙂
Przy tej okazji bez większego żalu pozbyłem się też biegowego Suunto Verticala. Zegarek świetny (naprawdę) ale w sumie po co mi? Nie korzystam z bajerów ani w nim ani w poprzednim Garminie Fenixie. Do tego co biegam wystarczy coś prostego – moje wymogi spełniały już z nawiązką stary Ambit, Spartan (które w domu leżały).
Na ten moment widzę plusy tej decyzji. Trochę zeszło ze mnie ciśnienie, że muszę taki drogi „komputer” biegowy nosić cały dzień na ręce. Bo tętno, bo regeneracja, bo coś tam.. prostszy tego nie ma i mniej mnie boli niepełna sytuacja mojej formy 🙂 Będzie zaś okazja założyć w końcu jakiś normalny zegarek na rękę, nacieszyć się przyjemnością nakręcania, obserwacji wskazóweczek płynnie sunących po tarczy itp. A i może na biegi to wpłynie korzystnie? Skoro baterii starczy na mniej to biegać trzeba szybciej 🙂
No właśnie… biegać. Słabo to idzie. Ten rok to takie przeczekanie. Coś potuptam, co chcę się zebrać do wyzwań (zawody) to mi zawsze się spierdzieli. A to coś naciągnę, a to boli, a to choroba.
Obiecywałem sobie, że sprężę się na listopadowy bieg niepodległości. Zostało 3 tygodnie a praktycznie nie biegam. Najpierw achilles, później coś w stopie, teraz przeziębienie. Nie ma co ściemniać, nie pójdzie dobrze. Szkoda.
No nic. Ponarzekane, na duszy lżej. Może od poniedziałku się uda coś ruszyć znowu? No chyba, ze od stycznia 🙂
Tegoroczny bieg był delikatnie mówiąc pełen sprzeczności. Ponieważ ciężko mi jednoznacznie określić się co do samego biegu jak i do swojej dyspozycji więc wybaczcie jak relacja będzie trochę chaotyczna 🙂
Pierwotnie bieg zaplanowany był na 15/09. Z powodu sytuacji powodziowej przesunięto go o tydzień na 22/09. W Twardogórze i okolicy powodzi szczęśliwie nie było ale rozumiem decyzję – nie był to najlepszy czas. Akcje ratunkowe, problemy z dotarciem i wiele innych problemów. Zawirowania te z pewnością wpłynęły na frekwencję. Na starcie stanęło wizualnie mniej ludzi niż w poprzednich latach. Szczęśliwie dla mnie kolejny weekend też miałem wolny więc nie skomplikowało to mocno moich planów. Trochę się nawet ucieszyłem bo zawsze to tydzień więcej na przygotowania. Niestety… los mnie pokarał bo w sobotę 14/09 pechowo znów naciągnąłem ścięgno achillesa. Coś z nim mam nie ok, albo to już ten wiek gdy człowiek się sypie. Treningów praktycznie nie było, odpuściłem bieganie na rzecz roweru. Pierwsze delikatne truchtanie zrobiłem w piątek i sobotę. Każdy dzień to 3 km, ot tak na rozruch i sprawdzenie czy noga nie odpadnie 🙂 Nie odpadła więc do Twardogóry można jechać.
Po dotarciu do biura zawodów odebrałem pakiet. Ze smutkiem zanotowałem, że coś ubogi – koszulka, płócienna torba i woda mineralna. Dużo skromniejsza była też część około biegowa. Parę straganów z zabawkami, dmuchańce dla dzieci i symulator wyścigów. I to wszystko.
No nic. Przygotowałem się do zawodów, rozgrzewka i jakoś 12:10 ruszyliśmy (miało być o 12:00!).
Bieg odbywał się na trasie znanej z zeszłego roku, tu nie miałem więc żadnej niespodzianki. Słoneczko również przypiekało jak zawsze więc wiadomo było, iż przyjdzie się zmęczyć. Problemem było dla mnie jednak określenie jak mam biec. Przez brak treningów i kontuzję wydawało mi się, że zasadnym będzie ruszyć pod 06:00 min/km i później (po połowie) może przyśpieszyć pod 05:30-05:45 min/km. Start z górki i widzę, że już od razu lecę bliżej 05:10. Kurcze, pewnie za szybko ale wydaje mi się, że dość lekko to idzie więc czemu nie? Spróbujmy 🙂
Nie wiem czy to urok tej trasy (zawsze jestem tu dość szybki jak na swoje możliwości) czy fakt, iż byłem wypoczęty (brak wyczerpujących treningów) ale faktycznie kilometry leciały po 05:04-05:30 (zależy czy te bardziej płaskie, z górki czy pod). Wytrzymywałem te tempo, nic złego z nogą się nie działo. Biegłem w drugiej połowie stawki, parę osób po drodze udało mi się jednak wyminąć.
Na metę wpadłem po 52:36 min zajmując miejsce 49 z 71*. Szczerze powiem, że byłem z czasu zadowolony.
*Tu mała wkrętka na minus – nie przyszedł żaden sms z wynikiem, czasem. Dopiero później na stronie FB organizatora je podali. Czyżby oszczędzono na tym?
Dali mi medal, dali kolejną wodę. Był posiłek regeneracyjny – makaron z mięsem. Ciekawostka, że podany na prawdziwej zastawie. I to w sumie jest ekologia a nie stos plastiku, papieru 🙂
Chwilę odsapnąłem i udałem się do auta by przebrać i w spokoju oczekiwać na dekoracje, losowania.
Po biegu udało mi się wyczaić w tłumie kolegę Witka (znanego z forum bieganie.pl). Widziałem go wcześniej na trasie, leciał dużo szybciej niż ja, co zaowocowało u niego wygraniem kategorii wiekowej. Brawo! może i mi kiedyś uda się chociaż zbliżyć do takiego biegania.
Miło gawędząc zaczęliśmy obserwować dekoracje. No i coś to nie szło. Organizatorzy się mylili, mieli jakieś przerwy na ustalenia co w ogóle dekorują 🙁 Słabo wyglądało również w moich oczach wręczenie upominków od sponsora – takich koszy prezentowych. Dostali je tylko zawodnicy z dystansu 5 km. 10 km nic… Nie wiem jak to skomentować. Oczywiście prawem sponsora jest wybrać co i komu daje ale jednak słabe to. W końcu to 10 km jest koronnym dystansem zawodów. Ja (personalnie) bym na miejsc organizatora wykosztował się i dokupił te parę koszy więcej.
Stoję, patrzę, nie widzę przygotowanych żadnych upominków, nagród do losowania. Może go nie będzie? Ale nie, mówią, że będzie losowanie. No i było… przygotowano 1 nagrodę, którą był zestaw kilku szafeczek od producenta mebli. Na scenę wkroczył gość z przeźroczystym workiem losów. Wywołano jedną, z Pań sponsorujących, zagrzebała w worku, kilka losów poleciało (i je zbierali) ale od razu strzał. Ktoś wygrał.
No to można było jechać do domu, co też uczyniłem.
Jak pisałem na początku mam mieszane uczucia. Być może magia liczby 30 🙂 trochę napompowała mi oczekiwania i stąd pewne rozczarowanie ale … mam wrażenie, że poszło to po „taniości” i bardziej rozpędem niż prawdziwym zaangażowaniem (za które zawsze ten bieg chwaliłem). W mojej, prywatnej ocenie jubileusz 30-lecia zawodów zmarnowano. Szkoda, miejmy nadzieję, że to jednostkowy wypadek „przy pracy” i kolejne edycje jak będą to znów będę mógł je chwalić na całą Polskę 🙂
Plus chociaż, iż od swojej sportowej strony jestem zadowolony. Zrobiłem co mogłem i wyszło to ładnie.
Tradycja rzecz ważna -zawsze w czerwcu biegam w nocnym biegu Świętojańskim w Oleśnicy. Nie inaczej miało być w 2024 🙂
W tym roku podszedłem do zawodów na sporym luzie. Nie mam wielkiej szybkości (na treningach przymulasto tuptam) stąd też nie czyniłem żadnych specjalnych założeń, planów. Ot, pobiegnie się trochę szybciej niż treningowo i zobaczymy co z tego wyjdzie. Dodatkowo sobota obfitowała w sporo różnych (innych) aktywności – 60 km rowerem + 8 km spaceru po mieście (a było gorąco) co z pewnością nie pomagało wykrzesać z siebie nadludzkich mocy. Spory błąd jaki zrobiłem też to pofolgowanie sobie z jedzeniem. Może nie w sensie ilości ale zrobiłem jakiś dziwny mix w ciągu dnia – cola, słodkie, fast food, kawy, jogurty. No chyba, że czymś się zatrułem bo taka możliwość też była. Zemściło się to na mnie o czym opowiem później.
W międzyczasie, przeglądając net zauważyłem bardzo smutną wiadomość. Tegoroczny bieg jest ostatnim. Oj… szkoda. Bardzo go lubiłem. Nie ukrywam, że po głowie chodził mi plan by w przyszłym roku w końcu spróbować polecieć coś szybciej. Wygląda na to, iż tej szansy już nie będzie. Cóż… może klubowicze Szerszenia jednak znajdą w sobie siłę i zmienią plany 🙂
Na miejscu startu
Przymiarka do podium
Po przybyciu na miejsce startu zrobiłem swoją rozgrzewkę i pozostało czekać na start. Organizatorzy zrobili małe spóźnienie – zamiast rozpocząć o 21:00, to o tej godzinie była grupowa rozgrzewka i start około 8 min po. Nie brałem w tym udziału bo wiek niestety ma swoje prawa. Ćwicząc tak zaciekle bym się chyba poskładał 🙂
Stoję, czekam i w miedzy czasie coś czuję, że zaczyna mi lekko jeździć po brzuchu 🙁 Źle! widać wpływ dziennego jadłospisu. Niewiele jednak już z tym można było zrobić, pozostało trzymać kciuki by wytrwać.
I poszli…
Ruszyliśmy. Poszczególne kilometry robiłem w około 5.10-5.15 min/km i nie było to dla mnie zabójcze. Coraz mocniej dawał jednak o sobie znać brzuch i nie mogło to skończyć się dobrze. Jakoś po 5 km, kiedy zrobiło się ciemno i wbiegliśmy na tereny wodonośne uznałem, że dłużej nie da rady – trzeba w krzaki 🙁 Kurde… pierwszy raz na biegu miałem taką potrzebę. I to jeszcze na 10 km kiedy liczy się każda minuta. Cóź, sam sobie zgotowałem ten los.
Lżejszy na żołądku ale zły na siebie i ze słabszą motywacją ruszyłem dalej. Do mety udało się dobiec w 00:56:20. M40-25, Open – 92 (na 150 zapisanych).
Po biegu nie czekałem na nic, poszliśmy od razu z Żoną do domu. Po drodze znów czekała mnie mała przerwa regeneracyjna w zaroślach 😉 co świadczy dobitnie o moim stanie.
Cóż. Mimo wymienionych kłopotów w sumie bieg nie był taki tragiczny. Gdyby odjąć tą minutkę – półtora byłbym nawet z czasu zadowolony. A tak pozostał niedosyt, że ostatnim razem mogłem wypaść sporo lepiej.
Pamiątkowy medal z 10 edycji.
Podsumowując całą historię. Bieg Szerszenia to bieg w którym uczestniczyłem od początku do końca – we wszystkich edycjach. W poszczególnych latach zmieniała się trasa więc nie do końca można miarodajnie określić jak mi szło ale gdyby kogoś interesowało to proszę 🙂
Do maratonu zawsze należy podchodzić z szacunkiem. Z moich wcześniejszych sprawozdań treningowych można było wyczytać, iż przygotowania do biegu nie poszły zgodnie z założeniami. Im bliżej robiło się do imprezy tym więcej targało mną wątpliwości czy ma to większy sens. Nie powiem, trochę się nawet bałem bo sam nie do końca umiałem określić jak mi to pójdzie. Czułem też ostatnio kolano. Dawałem rade biegać ale 42 km kto wie co nastąpi. Z tego powodu zrobiłem nawet 2 ostatnie treningi – jeden z opaską a drugi bez. Opaska trochę uciskała mi jednak tył nogi więc stanęło, że spróbuję bez. Żeby dopełnić nieszczęść – w sobotę rano wstałem z połamanymi plecami. Coś chyba źle poduszkę ułożyłem. No masakra! Jak inwalida – łokieć boli (stare sprawy), kolano boli, plecy niemobilne 🙁 Oj, nie zachęcało to do biegu.
No ale.. wracając na ziemię.
PRZED ZAWODAMI
Jakoś koło środy zabrałem się za analizę logistyczną wyjazdu. Co założyć to wiedziałem – jak najmniej 🙂 Miało być ciepło więc stanęło zwyczajowo na krótkich spodenkach, koszulce, bandanie i pięciopalczastych skarpetkach. Dość długo myślałem za to czy wziąć pas czy plecak z bidonami. Finalnie stanęło na plecaczku bo do mojego pasa jednak ciężko by było upchać wszystko co chciałem zabrać + nie mam mocowania na numer startowy. A jeszcze osobny pasek na numer to jakoś średnio mi się widział. Wszelkie sprawy startowe warto jednak planować trochę wcześniej. W czwartek ułożyło mi się w głowie, że może jednak wolałbym żele energetyczne niż musy owocowe. Jak na złość awaria samochodu zmniejszyła moją mobilność i nigdzie mi nie było po drodze. Niezbyt zadowolony zakupiłem zestaw żeli w … Biedronce. Fajnie, że tam były, tylko trochę bałem się o ich przyswajanie. One są dość słodkie, gęste i zapychające. Kiedyś je jadłem, nie robiły mi problemów żołądkowych no ale jednak nie na maratonie a na krótszych treningach. Cóż, gapiostwo nie popłaca muszą być.
Podróż do Dębna minęła bez przeszkód. Szybko udało się zlokalizować biuro zawodów, wydano mi to co trzeba. Jako, że był wybór aż 3 kolorów koszulek to skusiłem się na ostry pomarańcz. Ładna, nie powiem. Na expo zakupiłem magnezowe shoty. Na sam bieg zapomniałem je zabrać ale przynajmniej były po 🙂 Później jeszcze spacerek po mieście i można udać się na nocleg.
DZIEŃ BIEGU
Auto zaparkowane, spacerkiem (z rodziną) doszliśmy na start. Tutaj trochę się pokręciłem i spróbowałem dodzwonić do silnej ekipy forum bieganie.pl 🙂 Maraton mieli biec także Jarek i Przemek więc szkody było nie wykorzystać okazji by nie poznać osób, które często wspomogły dobrym słowem i radą.
W uroczystej oprawie orkiestry dętej spotkanie doszło do skutku 🙂 Hałas, czas, stres przedstartowy oczywiście nie pozwoliły na długie dyskusje ale miło było poznać. Liczę, że to nie ostatni raz i jeszcze biegowe ścieżki się tu i tam przetną.
Chłopaki biegli sporo szybciej więc nawet nie wygłupiałem się kręcić koło nich tylko poszedłem bliżej końca. Stanąłem między strefami 4:30-4:45 z nastawieniem, że i tak pobiegnę swoim tempem treningowym – około 6:20. Sytuację będę obserwował i ewentualnie na trasie próbował ratować co się da 🙂
START
Lekka rozgrzewka, oczekiwanie i poszło. W mojej strefie biegło się całkiem dobrze. Ludzi owszem sporo ale nie było jednak tu wielkiego tłoku. Biegłem w pobliżu gościa zamykającego 4:30 (*opowiem o tym trochę więcej bo ciekawe). Z obserwacji zegarka wychodziło mi, że momentami trochę za szybko ale uznałem, że w sumie z górki a po płaskim to lecimy bliżej 06:15-06:20 więc powinienem dać radę.
Zgodnie ze swoim rytmem co 1.5 km brałem mały łyczek wody z softflasków. Tam gdzie były strefy nawadniające to oczywiście korzystałem z tego co przygotował organizator. Do punktów nie mam w sumie większych zastrzeżeń. Problem był na pierwszym ale później już wszystko było ok. Zawsze dało się wodę/izo dostać. Były one też na tyle często, iż dałoby radę chyba korzystać tylko z nich.
W Dębnie nigdy nie biegałem dlatego też spory stres miałem związany z trasą. Te 2 duże pętle + 2 małe (po mieście) trochę przerażały. Bałem się zwłaszcza by na zmęczeniu coś nie zamieszać w mieście. Niezbyt też wiedziałem czego spodziewać się po profilu trasy stad też czujnie obserwowałem jak przebiega pierwsze okrążenie.
W sumie nie było tak źle. Na trasie (dla mnie) najbardziej odczuwalne były 2 „podbiegi”. Pierwszy w mieście – okolice startu. Drugi już poza miastem, przed wbiegnięciem w przyjemny, zacieniony leśny fragment. Reszta w sumie nie była taka zła tyle, że było sporo „patelni” Odkryte fragmenty asfaltu w słońcu męczyły.
Przechodząc do sedna czyli maratońskiej walki 🙂 Pierwsza pętla poszła bardzo dobrze. 15 km to znany mi dystans, dałem radę pokonać go bez większych problemów. W drugim zaczął się już stresik. Co to będzie? No i było. Koło 26 km poczułem już trudy biegu i na punkcie odżywczym zdecydowałem się na spacerek. Na szczęście nie był to mój kres i w sumie do 28-30 km dalej (chociaż wolniej już bliżej 06:50) truchtałem. Im bliżej miasta to nie będę ukrywał już coraz gorzej. Zaczęło się podłażenie. Starałem się jednak całkiem nie odpuszczać i wolno bo wolno truchtać. W mieście szło tak sobie. Pod startową górkę musiałem podejść. Potem trochę biegu, trochę spaceru. Skręt na drugą, miejską pętelkę poszedł ok, nic nie namieszałem. Męczyłem się spacerem gdy trafił się życzliwy człowiek, który już skończył ale poczuł misję rozruszać zombiaków jak ja 🙂 Doping zrobił swoje by mu nie było przykro zmobilizowałem się i razem z nim przynajmniej kilometr zrobiłem truchtem 🙂 Pomógł mi faktycznie tą wiarą chociaż nie ma co ukrywać, raczej nie byłbym w stanie dotruchtać aż do samej mety. No ale dobre i to. Przybyliśmy piątkę i przez męczącą kostkę brukową ruszyłem na końcówkę.
Udało się! Czas na mecie: 4:54:53. Powiem tak – nie jest to czas dobry ale w kontekście tego czego się spodziewałem to wcale nie tak zły. Ja jestem w miarę zadowolony. Obawiałem się, że będzie sporo ponad 5 godzin albo nie zmieszczę się w limicie. A tu przynajmniej 4 z przodu 🙂 Pozytywnie ucieszył mnie także fakt, że kolano na trasie nie przeszkadzało, może jest i tu nadzieja.
Wyszedł mi mega tasiemiec to pora kończyć. Medal dali, wodę dali. W strefie biegacza można było zjeść makaron z mięsem lub serem. Do picia wydawano izotoniki jak i darmowe piwo. Średnio gustuję w piwach ale to całkiem, całkiem. Po wysiłku smakowało.
Wygrać się nic nie udało no to pozostało zawijać się do domu.
Acha… już w dolnośląskim stanęliśmy przy McDonald’sie. Strasznie mi się chciało śmiać jak co drugi facet wstający od stolika zaczynał inwalidzkim krokiem 🙂 🙂 Ja oczywiście też żeby nie było 🙂 🙂
*Peacemaker. Nie korzystałem nigdy z ich pomocy ale ten coś za mocno wyluzowany był. Biegł, biegł ale co trochę sobie urządzał przerwy. A to w krzaczki ze 3 razy poleciał. Ze 2 razy stanął na trasie pogadać ze znajomymi. Słabe… mam obawy, że jak ktoś mocno na nim polegał to mógł się czuć zagubiony. No ja bym przynajmniej niezbyt widział co począć przy takim prowadzącym.
Ostatnim zdaniem podsumowując. Nie ma zastrzeżeń do organizacji biegu – było ok i każdy kto tu nigdy nie był to powinien spróbować. W końcu to kawał historii polskiego maratonu.