Ciężko piszę się o porażkach.
Jestem do nich może i przyzwyczajony, bo biegowo od dawna nie zaliczam spektakularnych zwycięstw, jednak każda kolejna dołuje równie mocno jak poprzednie. Niezbyt pomaga też fakt, że w sumie dobrze wiem czemu się nie udało kolejny raz. Boli, że powtarzam te same błędy od długiego czasu.
Moja „niefrasobliwość biegowa” osiągnęła swoiste apogeum przy okazji tegorocznej Śnieżki stąd może i dobrze, że dostałem taki zimny, życiowy prysznic.
A było to trochę tak…
Kiedy opublikowałem poprzedni wpis (podsumowujący przygotowania) w mojej głowie zapaliła się czerwona lampka. Oho, 140 km na miesiąc! Porażka. Wiem, że biegałem mało, krótko ale kurcze… tylko tyle wyszło?! Będzie źle 🙁
Niewiele już w sumie dało się poprawić, pozostało jedynie liczyć, iż siły urodzą się w głowie a nie nogach.
Kiedy przybyłem do Karpacza po odbiór pakietu, przywitała mnie wielka ulewa. Nie pomagało to w nastawieniu do biegu. Bałem się wprawdzie upału ale perspektywa 11 godzin w ulewie, na śliskim też nie zachęcała.
Deszcz pomógł za to w wyborze butów 🙂 Przemokliśmy doszczętnie, ciuchy schły opornie. Wyglądało, że synu mój nie będzie miał w czym chodzić dzień później stąd uznałem, że pożyczę mu Adidasy Raven, a sam pobiegnę w kupionych Agravicach. Tu refleksja, iż czas leci, dzieci rosną… łazić już może w moich butach, a taki był malutki niedawno 🙂 Szok!
Pakiet biegowy bardzo miło mnie zaskoczył. Przy dzisiejszej tendencji do tego, iż nic w nich nie ma tu sporo różności. Czapeczka Buffa (którą cudem uratowałem bo junior też chciał mi zabrać ;)), piwo, izotonic i wiele różnych, różności. Fajnie.
Noc upłynęła spokojnie, rano się wstało i kolejna porażka. Nie zabrałem pięciopalczastych skarpetek 🙁 Dobrze chociaż, że miałem zwykłe, w których realizuje ostatnio wszystkie treningi. Warto jak widać na biegi zabrać trochę więcej sprzętu niż się planuje 🙂
No cóż. Ubrany, wyszykowany to idziemy na start.
Pogoda poprawiła się. Nie padało, zrobiło się ciepło ale powietrze było ciężkie, parne. Mi osobiście strasznie to przeszkadzało na biegu, o czym za chwilę.
No to co. Długo nie czekałem. Zwyczajowa rozgrzewka, zająłem miejsce w drugiej połowie stawki i można startować.
Zacząłem bardzo zachowawczo. Pod górki jak większość tych rejonów, szedłem. Tam gdzie biegłem to szczerze mówiąc wolno. Chciałem zachować jak najwięcej sił na kolejne etapy, mieszcząc się przy tym w limitach.
Warunki pogodowe niby wspólne dla wszystkich ale mi straszliwie dawały w kość. Pociłem się jak świnia. Już po 2-3km czułem, że jestem totalnie mokry. Ciuchy się do mnie lepiły, kapało ze mnie. Słabo.
Szczyt osiągnięty, ruszyłem w dół. Tu biegania było już więcej. I do punktu żywieniowego i od niego aż do kamieni, których nie lubię i na nich chodzę. Ale gdy zaczął się odcinek szutrowy to już leciałem w dół.
Słabo jednak wyglądało tempo. Patrzę na zegarek i coraz bliżej do 3 godzin. O co chodzi???!!! Chyba za mocno się grzebałem (albo szybciej nie mogłem). Pierwsze kółko zamknąłem w sumie parę min przed limitem (regulaminowym bo troszkę je przedłużali w trakcie). Dokładnie to 2:58.10.
Drugie kółko niestety szło jeszcze gorzej. Praktycznie aż na szczyt lazłem. Co gorsze wolno. Dodatkowo na zwyczajowych kamiennych schodach to już byłem wrakiem człowieka. Co ulazłem ze 100 metrów to musiałem przystanąć, przysiąść na kamieniach. Zobaczyłem, że chyba nie dam rady ale jakoś tam z mozołem parłem na górę.
Na punkcie wlałem w siebie colę, izotoniki do softlasków i podobnym stylem udałem się na szczyt.
Zbieg niestety szedł słabo. Ocinek kamienno-szutrowy więcej lazłem niż biegłem i w sumie stało się dla mnie jasne, że to chyba nie ma sensu 🙁
Mięśnie już miały dość, zaczynałem czuć obicie palców.
Na punkt kontrolny (start-meta) wbiegłem jakoś 19 min po limicie pierwotnym (07:19.19). Mógłbym ruszyć na ostatnie kółko ale stanąłem, napiłem się i w sumie podjąłem pierwszy raz w życiu decyzję, iż trzeba zrezygnować 🙁
Zadzwoniłem jeszcze do rodziny, że chyba spasuję bo jestem wypompowany. Oni też mówili, żebym dał sobie spokój. Chwilę jeszcze biłem się z myślami ale uznałem, że nie – stop. Ostatnie, trzecie kółko w tym stanie z pewnością nie dałbym rady zrobić w limicie. A ciągnąć się kilka godzin po górach, zajechać już totalnie po nic to nic wspólnego ze zdrowiem, sensem nie ma. Pozostaje pogodzić się z porażką, Cóż. Chwilę odpocząłem i ruszyłem do hotelu.
Góry nie wybaczają pomyłek. Niewiele da się tu oszukać, zakombinować. Na takie wyzwanie trzeba być solidnie przygotowany o czym widać musiałem się przekonać sam. Szkoda, biegając już tyle lat powinienem wiedzieć to sam bardzo dobrze. Niemniej niektórzy chyba muszą się uczyć na swoich błędach.
Poza złym samopoczuciem psychicznym sam bieg nie wpłynął na mnie jakoś mocno negatywnie. Sprzęt zdał egzamin. Nic przesadnie sobie nie uszkodziłem.
Kolejny, kończący się właśnie tydzień tu u mnie okres bez biegowy. Odpoczywałem i teraz dopiero, znów wrócę do trenowania.
W międzyczasie zaś dokonuję przemyśleń życiowych co i jak z tym moim sportem zrobić. Co mi wyjdzie, zobaczymy.
Na zakończenie parę uwag techniczno- ogólnych.
Zawody zorganizowane jak zwykle dobrze. Na punktach miła obsługa, pomagali napełnić bidony, pytali czy coś nie potrzeba. Jedzenia, picia nie brakowało. Trasy oznaczone ok. Trochę zdziwił mnie tylko fakt, że w sumie na trasie już przy drugim kółku nie było wolontariuszy/obsługi na skrzyżowaniach szlaków, drogach. Dziwne.. rok temu jak biegłem to byli wszędzie. Być może to z powodu, iż teraz biegłem wolniej o te 30-50 min no ale jednak… Mam obawy, że biegnąć już na 3, ostatnie kółko robił bym to w totalnej „głuszy”. A to lubię średnio 🙂
