Archiwa tagu: tatry

Rowerem wokół Tatr – 3/3

Kezmarok – Nowy Targ. Dystans: 88,97 km, czas jazdy około: 7:55

Ostatni dzień jazdy zaczęliśmy o zwyczajowej porze (06:30). Niby urlop a nic się nie da wyspać 🙂 No ale co począć… Resztki snu wyparowały dość szybko, bo okazało się, że na dworze mamy całkiem zacny przymrozek.

Skoro zimno zmuszało by nogami kręcić to czym prędzej ruszyliśmy. Początek trasy (prowadzący nową ścieżką rowerową) był całkiem przyjemny. Po płaskim, z widokami na rzekę, góry. W którymś momencie, przekraczaliśmy wodę (zwyczajowym mostkiem linowym) i tu było czuć niebezpieczeństwa zimy. Ślisko było fest. Może śmieszne jak nogi trochę chodziły w miejscu ale wyobraziwszy sobie, że coś takiego napotkałbym jadąc z góry rowerem to już tak wesoło nie jest. Uświadamia to dobitnie, że wybraliśmy już jeden z ostatnich momentów na tą wyprawę.

Wody termalne? 😉

W Strażkach przejeżdża się przez teren pałacowy z ładnym parkiem. Dobra ścieżka rowerowa prowadzi nas do wsi Białej Spiskiej. Tutaj zaczyna się prawie 10km odcinek cyklostrady prowadzący wzdłuż drogi samochodowej. Prosty, asfalt, z widokami tylko kurcze… cały czas pod górę.

Góry, góry…

Nie jesteśmy zbyt zadowoleni ze początku tego dnia. Rower „nie idzie” trzeba się napedałować, a w sumie nie widać czemu.
Na kłopoty najlepsza jest kawa więc po godzince jazdy robimy zwyczajową przerwę. Wzmocnieni napojem i słodkościami dalej męczymy aż do miejscowości – Wysokie Tatry.
Miejsce bardziej turystyczne, pojawiają się rowerzyści, spacerowicze. Są nawet budki z pamiątkami (czynne) więc skusiłem się na pamiątkowy magnes na lodówkę. A co, niech będzie ślad, że tu byłem 🙂

Sporo rowerzystów leci główną drogą. Wąska i niebezpieczna ale warta rozważenia (jak myślę). Nam szlak wskazuje jednak skręcić w bok, pod górę (na szutrową drogę). Wpychamy rowery i … zaczyna się prawdziwa męka. Droga piękna widokowo (około 7 km) ale tragiczna do jazdy nawet naszymi góralami. Wąsko, są kamienie, trochę błota. Co wyjątkowo nieprzyjemne – nagłe skoki wysokości. Dużo krótkich, a ostrych podjazdów. Strasznie to męczy. Tempo jazdy spada do około 8 km na godzinę. Powiem nawet, że w najgorszym momencie dwie piątki kilometrowe robimy po prawie 50 min. Męczymy się a dystansu wcale nie ubywa 🙁

Ładnie ale jedzie się źle. A to i tak lepszy fragment.

W okolicy Zdziaru przez chwilę wraca się na asfalty by jednak szybciutko wrócić na tą kamienistą mękę.

Prawdziwej przygody by nie było gdyby zaś coś nie nabroić. W którymś momencie napotykamy przeszkodę, której raczej być na szlaku nie powinno. Przekracza się strumyk górski … bez mostu. Coś nas ociemniło bo zamiast zdjąć buty i przejść boso to decydujemy się na jakieś dziwne ruchy 🙂
Ja odważnie jadę do przodu. Szło dobrze do połowy, gdzie były betonowe płyty. Jak się skończyły to stanąłem w miejscu i oboma nóżkami musiałem się podeprzeć 🙁 Ekstra, w butach chlupie.
Moja małżonka zechciała być jeszcze bardziej pomysłowa. Zdjęła jeden bucik, przekazał mi rower. Stanęła sobie na wystającym kamieniu i zrobiła kroczek bosą nogą na inny. Nie przewidziała, że może być ślisko i ciapnęła cała boczkiem w wodę 🙂 🙂 No świetnie. Temperatury bliżej 0 stopni a my mokrzy. Nasze szczęście, że mamy ciuchy na zmianę. Trzeba było się na szlaku przebierać.

Wkurzeni trochę jedziemy, trochę pchamy rowery dalej. Koniec tej męki to spacer wzdłuż stoku narciarskiego, na parking z punktem widokowym na Tatry Bielskie (Strednica). Jest tu restauracja więc decydujemy się na obiad.

Odpoczynek na punkcie widokowym
Szersza panorama

Po parkingu pozostaje jeszcze około 1.5 – 2 km pod górę i w końcu zaczyna się GENIALNY fragment trasy. Cały czas w dół przez kilkanaście kilometrów (aż do Polski, do miejscowości Kacwin).
Droga początkowo prowadzi przez piękną Dolinę Potoku Bystra by po chwili (momentami mamy 45 km/godz na liczniku więc wiecie :)) wieść przez wieś Osturnia. Ta najdalej wysunięta na zachód wieś łemkowska wygląda jakby zatrzymał się w niej czas – mija się piękne drewniane, zdobione domy. Nowe też budują w tym stylu. Super!

Pędzimy w dół Doliną Potoku Bystra
Osturnia

Wszędzie dobrze ale w domu (Polsce) najlepiej 🙂
Podbudowani lżejszą jazdą w dół decydujemy, że zmierzymy się z dłuższym wariantem trasy, prowadzącym przez Niedzicę.

Aż do Niedzicy jedzie się przyjemnie. Dobry asfalt, mały ruch no i lekko w dół. Docieramy do Jeziora Sromowieckiego. Krótki odpoczynek i trzeba trochę docisnąć pod górę – w stronę zapory i Zamku w Niedzicy.

Zamek w Niedzicy

Ten odcinek trasy wiedzie nas przez Velo Dunajec. Widać, że to mekka rowerzystów 🙂 Mijamy tłumy dwukołowców. Po drodze mnóstwo wypożyczalni. Dużo ludzi pogina na elektrykach, co nas trochę wkurza bo człowiek zmęczony a oni pod górki wjeżdżają wylajtowani 🙂

Sam objazd jeziora to ciekawe przeżycie. Droga prowadzi ostro w górę, ostro w dół. Zakręty o 90 stopni lub więcej. No i chmara narodu na rowerach 🙂

Na zakończenie tego etapu jeszcze morderczy podjazd w górę i później już całkiem przyjemne pedałowanie aż do Nowego Targu. Jedzie się w sumie po prostej. Velo Dunajec dobrze oznaczone, dobra nawierzchnia więc to przyjemny akcent na zakończenie wyprawy.

Finalnie dojeżdżamy do hotelu. W końcu można chwilkę odpocząć, umyć się.
Naszą przygodę kończymy spacerkiem na nowotarski rynek i tyle. Dokonane 🙂

Nowy Targ – rynek 1/2
Nowy Targ – rynek 2/2

Fest się rozpisałem w tych 4 częściach więc nie będę tu już wiele wymyślał. Trasa Wokół Tatr ze wszech miar godna polecenia. Widoki genialne, z czego jak fotograf amator jestem zadowolony podwójnie 🙂
Trudność wynika w sumie tylko z dystansu. Największa męka to połowa ostatniego dnia ale myślę, że jadąc spokojnym tempem (jak my – średnia koło 10-15 km/godz.) każdy da radę.
Dla mniej wprawnych warto pomyśleć o podzieleniu drogi na więcej etapów. Można by wtedy pozwiedzać troszkę więcej. W przewodniku, który Wam polecałem są opisy wielu atrakcji wartych uwagi.
Cokolwiek wybierzecie, ja polecam jak najbardziej zmierzyć się z Tatrami.

Rowerem wokół Tatr – 2/3

Liptovsky Mikulas – Kezmarok. Dystans: 90,12 km, czas jazdy około 08:03.

Budzik dzwoni o 06.30 czyli znak, że powoli trzeba się zbierać. Śniadanko, pakowanie reszty dobytku i powoli ruszamy.

Na rozruch przyjemna ścieżka rowerowa prowadząca nadbrzeżami Wagu. Pierwsze plany to mniej ciekawe miejskie widoki – bloki, stare fabryki, ale za to z tyłu malownicza panorama Tatr Niskich.
Jest w miarę płasko, jedzie się dobrze i kilometrów w tym stylu (nadbrzeża rzeki, podrzędne asfaltowe drogi, ) nabijemy całkiem sporo. Z trzydzieści kilka na pewno.
W którymś momencie cywilizacja ucieka na bok, skręca się na leśne ścieżki i dalej pokonuje kilkanaście kilometrów w tym stylu. Cisza, spokój, tylko zieleń, skałki z jednej strony, a z drugiej urwisko z płynącą w dole rzeczką. W sumie przyjemny relaks gdyby nie to, że po pagórkowatym szutrze tak szybko się nie jedzie 🙂

Góry ustępują miejsca lasom.

W okolicy zapory Czarny Wag powraca się do asfaltu. Zaczynają się kolejne mniejsze i większe podjazdy. Nogi pobolewają więc decydujemy się na przerwę kawową by po chwili stanąć znów. Po lewej uczta dla oczu – piękna panorama Tatr.

Widać, że góry – śnieg jest.

Aż przyjemnie popatrzyć a to przecież nie wszystko. Na końcu odcinka podjazdowego wieś Szczyrba. Przed szybkim zjazdem do niej oczywiście obowiązkowe zdjęcie.

Szczyrba

Za nami prawie 50 km. Przyglądamy się zabudowaniom licząc na jakąś jadłodajnię ale nic z tego. Wszystko zamknięte więc pozostanie obyć się bez obiadu. Zapada za to decyzja, że na dalszą trasę wybieramy wariant dłuższy (około 40 km).
No to jazda. Kilka kilometrów dalej we wsi Łuczywna jest czynny sklep spożywczy więc tu skusiliśmy się na smaczne drożdżówki. Wzmocnieni, ruszamy dalej by dociągnąć się do większej miejscowości – Poprad. Szlak wiedzie przez miasto można więc zerknąć na ładny rynek i zabytki.

Popradzka starówka.

Za miastem jest chwila ruchliwą drogą DK18, z której na szczęście zjeżdża się po około 2.5 km we wsi Hozelec.

Pusta, wąska droga prowadzi przez przepiękne tereny, w których bezkresne pola mieszają się z majestatycznymi szczytami gór. Co chwilę staję robić zdjęcia. Moja Żona zaczyna trochę narzekać na kolano więc jedzie sobie wolno nie nadwyrężając nogi a ja po każdej focie ją z mozołem doganiam 🙂

Pola, łaki, góry 1/3
Z drugiej strony też ładnie 🙂
Pola, łaki, góry 2/3
Pola, łaki, góry 3/3

Piękne tereny ciągną się aż w okolice Wierzbowca, gdzie odbija się na typową, rowerową ścieżkę, która prowadzi nas aż do celu tego dnia – miasta Kieżmark. Szczególnie miły jest finish – z górki na pazurki 🙂 czyli, że w dół 🙂

Kieżmark.

Dzwonię do właściciela pensjonatu by odebrać klucze i tu czeka nas niemiła niespodzianka. Podawałem, że dojedziemy póżniej i … gościa chwilowo nie ma. Będzie za godzinę. Ech… słabo. Wracamy do centrum szukając gdzie coś zjeść. Pierwsza pizzeria nieczynna (mimo, że powinna działać wg google mapsów). Dopiero w rynku jest małe bistro gdzie wciągamy tortille. Decydujemy się też na zakupy w sklepie pod swojską nazwa Lidl 🙂 W ich czasie dzwoni właściciel więc wracamy na kwaterę by zacząć zasłużony odpoczynek.

A jak poszło w ostatni dzień jazdy? Zapraszam do kolejnego wpisu.

Rowerem wokół Tatr – 1/3

Nowy Targ – Liptovsky Mikulas (123,14 km, czas samej jazdy około 09:59)

Zadowoleni, że pogoda nie jest tragiczna (nie pada!) ruszamy spod hotelu. Do oficjalnego punktu startowego nie jest daleko więc już po chwili widzimy tabliczki dumnie informujące, że jesteśmy na Szlaku Wokół Tatr.

W stronę polsko-słowackiej granicy jedzie się bardzo przyjemnie. Asfaltowa ścieżka prowadząca po nieczynnym już nasypie kolejowym pozwala w spokoju nabijać kilometry i rozkoszować się widokami na Kotlinę Orawsko-Nowotarską.

Kotlina Orawsko-Nowotarska

Widać jednak, że jest już po sezonie. Infrastruktura gastonomiczna 🙂 pozamykana. Zwłaszcza później, na Słowacji będzie z tym problem. Jak widzicie czynną restaurację, pizzerię to lepiej korzystajcie bo nie zdarzają się one często (nawet w większych miasteczkach szału nie było).

Poza nami na trasie nie ma też innych rowerzystów więc po króciutkiej przerwie na termosową kawę mkniemy dalej.

Ciemna chmura widoczna w oddali dochodzi nas po jakimś czasie więc w wiacie turystycznej (sporo ich na szlaku) decydujemy się ubrać w swoje poncha. Brak treningu powoduje, że chwilę to trwa i … przestaje padać 🙂 W sumie lepiej, z powrotem ładujemy je do sakw. W ten dzień popada jeszcze może z raz (30 minut lub krócej) i wtedy się one przydadzą. Przy okazji powiem, że oprócz deszczu, bardzo fajnie chronią przed chłodem.

Słowacja zaczyna się szybko. Szybko też zaczyna być potrzebna mapa.cz. Zerkam na nią co trochę bo szlak zaczyna prowadzić przez mix – opłotków mniejszych i większych miejscowości, nadrzeczne szutrowe ścieżki czy dość częste etapy po normalnych drogach (z mniejszym lub większym ruchem samochodowym).
Często też szlak przekracza rzeki więc trzeba czuwać by nie minąć linowych mostków po których się przeprawiamy.
Oznaczenia nie są tak dobre jak u nas. Tabliczki od czasu do czasu mówią o kierunku jazdy, najczęściej trzeba jednak wypatrywać rzadkich malowanych literek C (Cyklostrada jak mniemam :)) I to wszystko 🙁 Bez tracku GPX zgubić można się co kawałek.
Najbardziej słabą sprawą jest fakt, iż Słowacy od czasu do czasu prowadzą na trasie roboty ziemne. Po przejechaniu przez dwa place budowy mamy dokumentnie uwalone błockiem rowery. W takim kamuflażu będziemy jechać już do końca – niezbyt jest gdzie ani jak je porządnie doczyścić.

Niedostatki trasy rekompensują jednak piękne widoki. Mijamy ładne wioski z dużą ilością drewnianych chatek, zakola rzeki Orawy, zieleń dolin i pagórków. Są zabytki, ot choćby monumentalny Zamek Orawski.

Zamek Orawski

No i oczywiście góry 🙂 Widać je w oddali cały czas ale od około 70 km zaczynają się solidniejsze podjazdy i ich przedsmak można też poczuć w nogach. Wspinamy się powoli szutrową drogą by po chwili sycić oczy widokiem Małej i Wielkiej Fatry, w paśmie Wielkiego Chocza.

Już za chwileczkę…
Mała i Wielka Fatra, Pasmo Wiekiego Chocza 1/2
Mała i Wielka Fatra, Pasmo Wiekiego Chocza 2/2

Aż przyjemnie stawać i robić zdjęcia ale samo się nie przejedzie. Ruszamy dalej.

Droga coraz częściej prowadzi w górę. Tempo jazdy zauważalnie spada by jakoś przy 90 km (podjazdy o około 12% nachyleniu) wymusić spacerki. Oj, dało to w kość. Trudy rekompensują jednak widoki na Tatry i Niskie Tatry.

Panorama Tatr, Niskich Tatr 1/2
Panorama Tatr, Niskich Tatr 2/2

Solidnie zmęczeni zaczynamy martwić się o czas. Robi się powoli coraz później, szaro, zimno i jeśli ostatnie ~20 km będzie podobne to chyba za dnia nie dojedziemy. Od losu (twórców szlaku) dostajemy jednak bonus – kolejne 5 km to ciągły zjazd asfaltową drogą, prowadzącą przez lasy Sestrcskiej Doliny.
Udaje się nadrobić trochę czasu i dystansu gdy… nieoczekiwanie wyłącza się mi komórka. Jest zimno, padła bateria. Próbuję ją naładować powerbankiem, ale chytrość na kilogramy spowodowała, że zabrałem jakiś stary, malutki i wcale nie ma chęci on utrzymać telefonu na ON 🙂 Wrzucam telefon do sakwy niech się podładuje zgaszony, a sami próbujemy nawigować mapą. Oj, słabo to wyszło. Źle skręcamy i bez sensu drzemy pod górę z kilometr. Telefon na chwilę włącza się, udaje mi się zerknąć jak jechać i lecimy na szybkości w dół z powrotem. Po drodze pytam jeszcze policjantów w którą to stronę do Liptovskiego Mikulasa, zakładamy poncha (bo pada) i ostro pedałujemy korzystając, że jest dobrym asfaltem (główna droga), w większości w dół.
Jest! nasz cel. Ostatni stresik to znalezienie noclegu. Telefon pokazuje mi 10% baterii, mapy miejscowości nie mamy więc w myśl zasady – głupi ma szczęście na oparach energii i już prawie po ciemku docieramy na miejsce.

Uff… nocleg jest komfortowy. Duża kwatera w spokojnej dzielnicy. Ciepło, czysto, pełne wyposażenie (ręczniki, lodówka, kuchenka itp.). Odświeżenie, jeszcze spacerek do Kauflandu, gdzie oprócz jedzenia kupuję normalnego powerbanka 🙂 i można odpoczywać. Drugi dzień jazdy to mniej kilometrów ale czy po prostym terenie?

Zapraszam do czytania relacji z drugiego dnia jazdy w kolejnym poście.

Rowerem wokół Tatr – 0/3

Jako, że biegowo nie stawiam sobie ostatnio wielkich wyzwań (może od przyszłego roku coś się zmieni :)) to wszelkie szaleństwa realizuję na rowerze. Tak było i tym razem. Pomysł chodził gdzieś tam po głowie, trochę czytałem, trochę się wahałem aż wreszcie zapadła decyzja, którą zakomunikowałem Żonie – jedziemy 🙂

Cel już blisko 😉

Za nasz cel postawiliśmy sobie – objechać Tatry korzystając z oficjalnego szlaku, o którym możecie poczytać tutaj:

Szlak Wokół Tatr

Ciekawym przejazdu polecam odnośnik bezpośrednio do opracowanego przewodnika – Rowerem Wokół Tatr (autor Wojciech Goj)

Przewodnik – Rowerem Wokół Tatr

Ten właśnie materiał był dla nas bezpośrednią inspiracją jak i wielką pomocą w zrozumieniu jak jechać i na co się nastawiać. Polecam go wszystkim.

Przygotowania odbyły się trochę na wariata, bo zacząłem myśleć o tym w drugiej połowie sierpnia, a na termin jazdy wybrałem okres – 21-24/09/22 ale szczęśliwie logistykę udało się dopiąć bez większych problemów. Jest to po sezonie turystycznym w sumie więc nie było problemów z noclegami na booking.com.

Jako ludzie ambitni uznaliśmy, że pojedziemy całość tak jak proponują na stronie czyli w 3 dni (wybierając pełny wariant oficjalny). Pierwszy etap to około 120 km do pokonania, a dwa kolejne odcinki mają bliżej 80-90 km. W sumie w zakresie naszych możliwości, strach był tylko, że to jednak góry 🙂 Nie wiedzieliśmy czy wspinanie się na szczyty nie zajmie zbyt wiele czasu. Wiadomo, koniec września to już krótszy dzień, kto wie czy zdążymy po jasności.

No ale, kto nie ryzykuje ten nie pije szampana 🙂 Noclegi zamówiłem więc w miejscowościach: Nowy Targ, Liptovsky Mikulas, Kezmarok, które są punktami węzłowymi szlaku.
Wybierałem zwyczajowo kwatery z gatunku niedrogich – zakres 100 do 200 zł, przyjazne rowerzystom (czytaj – posiadające ogrodzony teren gdzie można postawić rower).

Skoro najważniejsze zostało dokonane, można było skupić się na szykowaniu wyposażenia.

Zaktualizowałem mapa.cz, wgrałem do niej pliki GPX z przebiegiem szlaku. Są do pobrania na podanej wyżej stronie i bezwzględnie polecam je mieć. Parę osób w necie o tym pisało, a ja potwierdzam 🙂 – bez nich na Słowacji jazda będzie męką.

Jazdę odbyłem swoim rowerem górskim – Cycle Wolf (stary ale lekki, koła 26″, osprzęt Shimano STX RC) z dwoma sakwami mocowanymi do bagażnika (notabene zakupionego, krótko przed wyjazdem i absolutnie nie sprawdzonego w boju :))

Pewną zagwozdką był dla mnie dobór ciuchów w jakie się zaopatrzyć. W sumie nie jeżdżę zbyt dużo w zimne dni i obawiałem się co wziąć by nie było ani za zimno ani z kolei by się nie przegrzać.
Prognozy wskazywały, że rano będzie bliżej kilku oC, a w dzień może z kilkanaście (bliżej 10 niż 20).

Po namyśle zdecydowałem, że na górę założę lżejsze biegowe bluzy z długim rękawem a na to cieplejszą kurtkę rowerową. Na dół zaś… krótkie spodenki uzupełnione o getry/podkolanówki. Długich spodni nie miałem niestety, a szkoda mi było kasy na coś co za wiele nie użyję 🙂 🙂 Do tego pełne rękawiczki (wiosenno-jesienne), a na głowę bandana lub lekka czapka biegowa (pod kask).

Mimo, że jedzie się trzy dni szkoda mi było ciągać wiele ciuchów więc poza bielizną (na 3 dni) wziąłem tylko 2 komplety reszty, nastawiając się, że musi to wystarczyć.

Finalnie powiem, iż baliśmy się mocno deszczu. By nie załapać się na jakieś hardcorowe warunki po przemoczeniu zainwestowaliśmy w Decathlonie w przeciwdeszczowe poncho. W sumie pozycjonowane na miasto ale daje radę, co może opiszę kiedyś.
Niby długoterminowe prognozy były dobrze rokujące ale wiadomo, strzeżonego … 🙂

Do tego standardy: piżama, ręcznik, środki higieniczne, ładowarki, powerbank (przydatny!). Z ekstrasów dwa niewielkie termosy na kawę i herbatę i trochę słodkości na trasę. Serwisowo do rowerów wzięliśmy pompkę, dętkę, zestaw łatek, łyżek do opon i wielofunkcyjne klucze. A! no i nauczeni doświadczeniem wyjazdu na Szlak Orlich Gniazd zapasik gumek do hamulców 🙂

Środek tygodnia + spore miasta noclegowe gwarantować miały brak trudności z zakupami jedzenia na śniadanie i kolację więc odpadał kłopot z dźwiganiem prowiantu.

Wszystko przygotowane, czas leci a tu pogoda tragiczna. Pada ciągiem, dzień po dniu 🙁 Zacząłem mieć wątpliwości czy nie przestrzeliłem z datą. W sumie koniec września to trochę późno jak na takie rowerowe szaleństwa.
Doła trochę przez to złapałem ale co tu począć… jechać trzeba jak opłacone. Najwyżej będzie nauczka jak nas zmoczy dokumentnie.

Bogowie przygody jednak nam sprzyjali. Mimo ulewy w środę (dojazd autem do Nowego Targu) czwartkowy poranek powitał nas chłodem, chmurami ale brakiem opadów. Pobudka około 06.30, szybkie śniadanie, pakowanie i ruszamy!

Jak nam szło w kolejne dni zapraszam do czytania kolejnego postu 🙂

BUGT – mój sprzęt

Strasznie coś nie mam zapału opisywać sprzęt jaki używałem podczas BUGT, bo sporo rzeczy jakie mam są już dość stare (i niedostępne), ale może komuś w przyszłości się to przyda. Przynajmniej zarys jakiś będzie co warto mieć i czy się sprawdzało.

Po prawdzie to kupiłem w związku z w.w. biegiem parę nowości więc może o nich dokładniej powiem (napiszę) w jakichś kolejnych artykułach.

Część wyposażenia podyktowana była wymogami formalnymi niemniej w 100% potwierdzam, że zasadne było je wszystkie mieć.

No to lecimy od dołu do góry 🙂

BUTY – Adidas Adistar Raven 3M. Mniejszy bieżnik, guma Continentala. Miało to dobrze trzymać na kamieniach ale szału nie było. Albo kamienie za śliskie (mimo, że sucho było raczej) albo buty już za stare (w znaczeniu podeszwa naruszona już używaniem)

SKARPETKI – chińskie skarpetki pięciopalczaste z Allegro. Wybierałem takie bardziej sportowe (z domieszką syntetyków bo są i same bawełniane). Świetna rzecz. Używam ich od jakiegoś czasu i niechętnie wracam już do zwykłych.

SPODENKI – Kalenji Elioplay. Szorty z wszytymi majtkami. Bez zastrzeżeń, latałem w nich wszystkie swoje ultra i zawsze jestem zadowolony.

KOSZULKA/BLUZKA – na biegu miałem dwie.
Na start założyłem długi rękaw NIKE PRO COMBAT. Fajna, w miarę cienka i dopasowana. W sumie da radę używać jej i w słońcu, podwijając rękawki.
Później jak już zrobiło się gorąco, to wymieniłem ją na koszulkę ADIDAS CLIMACHILL (model pod ultra z lekkim kołnierzykiem i rozpinanym zamkiem pod szyją). W tej koszulce biegałem większość swoich ultra też nie narzekałem 🙂

KURTKA – trzeba było mieć to wziąłem zieloną 🙂 wiatrówkę z Aldi (Shamp). Lubię ją, używam i fajnie.

CZAPKA – z przypadku (zapomniałem bandany Hornhill) padło na nowy, wypasiony zakup – biegową czapeczkę z daszkiem BUFFa.

DODATKI:
Komin/buff – z biegu CITY TRAIL. Rano założyłem go na szyję, później zaplotłem na ręce (ot z lenistwa, nie chciało mi się go już wpychać do plecaka)
Rękawiczki – lekkie rękawiczki z Lidla.
Plecak – kolejna nowość. Nietypowo (bo zawsze biegałem z plecakiem Quechua MT10) chciałem wziąć Dynafit X7 Pro 20, który był deal-em życia (kupiłem go używanego, w idealnym stanie na giełdzie za jakieś 20 zł). Dzięki wsparciu sponsorów – moich rodziców kupiłem sobie jednak w Zakopanym mniejszy plecaczek Dynafit Vert 4. Super, lekki, dopasowany a sporo do niego władowałem.
Ponieważ plecak zmieniłem to zmianie uległo też nawadnianie. Zamiast 2 litrowego bukłaka z Decathlonu (nowy) wziąłem softflaski (2×250 Dynafit, Salomon, 1×235 Intersport) i sztywny bidon 500 ml.
Kijki trekkingowe – Viking Kettera. Lekkie, krótkie (na czym mi zależało) i wytrzymałe. Słabiej tylko ze składaniem ale to opiszę kiedyś.
Czołówka – Kodak HL03. Dobrze świeci.
Zegarek – Arival SpoQ SQ100. Wiadomo, bateria wystarczy na cały bieg 🙂
Komórka – Iphone 5. Bo mały jak na dzisiejsze standardy.
Kubeczek – składany kubeczek turystyczny z Allegro.
Pierdołki – reszta to w sumie mix tego co wymagane jak np. folia termiczna, bandaże, kasa, dokumenty, opatrunki jak i mojej inwencji. A były to np. żele różnych marek, żelki energetyczne (ale nie zjadłem), baton (też został), zapasowe baterie do czołówki, malutka latareczka (na baterie CRC2032), mały powerbank i kabelek do telefonu. Hmmm… chyba nic nie pominąłem.

Ze wszystkiego co zabrałem w sumie jestem zadowolony. Pewnie wydając xx PLN więcej miałbym lepsze rzeczy ale póki sprawdza się to co mam to niech będzie.
Obiecuję, że zebrawszy się w sobie dokonam jakieś opisy tego co kupiłem nowe (albo o czym w ogóle nie pisałem). Może kogoś zainspiruje do zakupów 🙂

Flexistav Bieg Ultra Granią Tatr – 17/08/2019

Zacznę od końca. Niestety 🙁 Bieg (a może góry?) nie bez powodu nazywany jednym z trudniejszych w Polsce pokonał mnie. Pierwszy raz nie udało mi się osiągnąć mety.
Nie poległem w sposób spektakularny zmieciony jakąś kontuzją, całkowitą słabością ale dogonił mnie limit czasowy i przed drugim punktem czasowym zmuszony byłem zakończyć. Oddać numer, chip i wracać do domu. Ciężkie uczucie, ciągle czuję żal i niezadowolenie. Z jednej strony spodziewałem się problemów, wiedziałem o swoich słabościach, z drugiej liczyłem jednak na jakiś łut szczęścia, zwycięstwo „upartości” nad słabością. Cóż, na takim biegu szczęścia być nie może, trzeba być przygotowanym na 100% by myśleć o sukcesie.

Zaczynając zaś od samego początku 🙂

By dostać się na BUGT trzeba zaplanować to trochę szerzej.
Jest to bieg, który obywa się co 2 lata i jako jeden z warunków koniecznych ma wymóg zdobycia 12 pkt ITRA, w trzech maksymalnie biegach. Na stronie organizatora znajdziecie listę biegów, które to umożliwiają, ale uznawane są również zawody spoza listy (o ile oczywiście są wycenione w ITRA).
Nie jest to tak proste jak przyjrzycie się ilości pkt. za dany bieg więc zadanie raczej dla osób ostrzej wkręconych w biegi ultra. Skoro biegi „kwalifikacyjne” są trudne i wymagające lepiej zaplanować ich robienie na dłuższy czas. Ot, choćby po to by była jakaś regeneracja między nimi. Dodatkowo (co przysporzyło mi trochę stresu swego czasu) jest boom na znane zawody więc zapisywać na nie trzeba się wcześnie. Na niektóre nawet z rok 🙂 Jak odłożycie wszystko na ostatni moment okaże się, że nie ma w czym wystartować = wszędzie brak miejsc.
Druga sprawa, związana z dużym zainteresowaniem Granią, to losowanie zapisanych osób. Niestety, startuje tylko 350 (50 miejsc dla organizatora) więc trzeba mieć również sporo szczęścia by się załapać.
Finalnie, jeśli uda nam się spełnić powyższe warunki pozostaje szybko zapłacić, trenować dalej no i kompletować wyposażenie wymagane 🙂

Sam bieg i jego bliższa otoczka wyglądały zaś tak:

Do Zakopanego przybyłem 2 dni wcześniej by zapewnić sobie chociaż trochę aklimatyzacji i odpoczynku po długiej drodze. Przydaje się to, bo słynne korki na Zakopiance nie są mitem a realnym faktem. Zakopane w środku sezonu też nabite ludźmi, wszędzie pełno, drogo czyli witamy w górach 🙂

Warto, organizując sobie start w BUGT, dobrze zaplanować również kwaterę. Przed samym biegiem trzeba odebrać pakiet, a później stawić się na obowiązkowej odprawie. Również start jest poza miastem, dojeżdża się do niego autobusem w środku nocy. Ciężko po prostu może być zgrać to logistycznie stacjonując daleko od „miejsca akcji”.
Ja wybrałem lokum blisko najważniejszych miejsc i wszędzie mogłem dostać się piechotą (chociaż i tak miasto zrobiło mi psikusa remontując ulicę, przez co z planowanego 1 km do przejścia zrobiło się z 3 🙂 🙂 )

Odprawa przed biegiem.

OK. Przed biegiem należy stawić się dwa razy w biurze zawodów. Po pierwsze by dokonać rejestracji. Przygotujcie się, że musicie okazać dowód osobisty, potwierdzenia zawarcia dwudniowego ubezpieczenia na rejon Słowacji. Wtedy dopiero można odebrać pakiet startowy.
Sam pakiet ok. Jest tam trochę przydatnych rzeczy. A to opaska na głowę, buff, softlask i inne różności. Nie jest źle patrząc w kategorii ceny wpisowego i porównując to do innych podobnych zawodów.
Druga, wieczorna wizyta w biurze to obowiązkowa odprawa. Zdradzę sekret, że obecności nie sprawdzają ale.. warto być. Organizatorzy opisują po trochu zasady panujące w Tatrzańskim Parku Narodowym jak i trasę, punkty żywieniowe. Co najważniejsze mówią (w nawiązaniu do planowanej pogody) czy trzeba zabrać coś z wyposażenia dodatkowego i jak wygląda sprawdzenie wyposażenie przed wejściem do strefy startowej. Nie mając tej wiedzy można się mocno zawieść przy ewentualnej kontroli 🙂

Zawody zaczynają się o 04:00. Od 2:30 autobusy organizatora zaczynają wozić ludzi na miejsce startu. Sam wybrałem się na jeden z pierwszych i dość szybko dotarłem do Siwej Polany (Dolina Chochołowska). Tutaj przygotowałem co należy do okazania, bo by wejść do strefy startowej trzeba pokazać część wyposażenia wymaganego.Ogólnie na biegu trzeba mieć sporo rzeczy (a to rękawiczki, kurtka, bandaże, plecak i bukłaki wodą itd.) niemniej wszystkie należy powiedzieć uczciwie przydatne i warto je mieć i bez wymagalności.

Profil trasy

Trasa, o długości około 71 km (+5000/-4950) podzielona jest na 4 etapy, z 3 punktami odżywczymi. Na dwóch punktach jest bufet, napoje, na ostatnim tylko picie. Ten na którym byłem świetnie wyposażony w jedzenie i picie. Wolontariusze bardzo pomocni.
Na zawodach obowiązują limity czasowe na osiągnięcie strefy odżywczej i niestety są one przestrzegane 🙂 Limity są wyśrubowane tak jak i cały czas przeznaczony na zawody. Widać, że chcąc je spełnić niestety trzeba biec 🙂

Wschód słońca na trasie – by Piotr Dymus. Ja walczyłem tak zaciekle, że żadnego zdjęcia nie zrobiłem. Teraz żałuję bo widoki przednie 🙂

Przechodząc do tego co lubimy najbardziej – krew, pot i łzy 🙂

Około 03:40 pokazuję wymagane wyposażenie i wchodzę do strefy startowej. Ostatnie poprawki, rzeczy w plecaku, statyczna rozgrzewka i …wybija czwarta rano. Lecimy. Jest jeszcze ciemno, chociaż księżyc w pełni i tak sporo ułatwia sprawę. Pierwsze 7-8 kilometrów to dość prosty odcinek. Asfalt, leciutko pod górę. Biegnę wolno nie chcąc spalić się już tutaj. O dziwo moje marne tempo pozwala trzymać się większości grupy, a nawet wyprzedzać. Niektóre osoby przechodzą do chwilowych marszów już tu. To chyba przegięcie, ja wolno ale biegnę.
Jakoś podczas tego odcinka czuję, że warto by siknąć 😉 Wydaje mi się to słuszne bo wizja późniejszego wypróżniania się gdzieś na wąskim szlaku, między turystami jest mało zachęcająca. Wiele nie tracę, podobny pomysł ma sporo innych ludzi.
Przy 8 kilometrze wszyscy rzucili się do wyciągania kijków (od tego km można używać) więc i ja uznałem, że spróbuję biec z nimi. Chwila stresu, ludzie sprawnie startują a ja nie mogę jednego złożyć. Nie udaje mi się to do końca więc wbijam go dość chamsko i lecę. A raczej zaczynam iść pod górę. Tu zaczyna się właściwa trudność biegu – góry… Przewyższenia dużo większe niż to co znałem do tej pory. Idzie się, idzie mozolnie pod górę. W większości po skałach, stopniach ułożonych z kamieni.
Zaczynam doceniać fakt, że kijki mam. Dużo mi pomagają, sporo ciągnę w górę rekami. Kijki przydają się również w dół. Zapewniają dodatkowe podparcie. Mimo tego na pierwszym etapie wyłożyłem się chyba z dwa razy. Szczęśliwie niegroźnie, poczuł to mój tyłek, lekko zgiąłem też jeden z kijków.

Idziemy sobie. Foto by Ultra Lovers. Mnie na nim nie ma 🙁 Fotografowie zaczynają mnie denerwować, zaś nie załapałem się na żadne zdjęcie.

Masakra… Te tatrzańskie szczyty nie mają końca. Wydaje się, że już widać wierzchołek, a za nim wyłania się kolejny kawałek pod górę. Co gorsze zbiegi w mojej ocenie są bardzo trudne. Również po nierównych, kamiennych stopniach. Nawierzchnia krzywa, kruche kamienie nie zachęcają do rozpędzenia się. Zaczynam w większości z nielicznych górek schodzić a nie zbiegać. Słabo, czas leci coraz szybciej, zaczynam widzieć, że nie będę miał praktycznie żadnego zapasu czasowego na pierwszym punkcie.
Osoby, które biegną koło mnie zaczynają snuć wizję, że nikt kto nie zmieścił się z jakimś solidnym zapasem czasowym szans na osiągnięcie kolejnego punktu już nie ma. No nie pomaga to :/
Pod koniec pierwszego etapu zaczynam mieć kryzys formy. Mięśnie nóg spięte, zaczynam się obawiać czy nie będę miał znów skurczy jak na Łemkowynie. Staram się temu przeciwdziałać i oprócz żeli, wody, wziąłem sporo tabletek z elektrolitami. Regularnie brane pomagają, nie złapało mnie. Niemniej głowa coś się buntuje i końcówka etapu to już naprawdę więcej chodzenia niż biegu. Słabo. Na punkt wpadam z zapasem ledwo 20 minut. Szybko piję kolę, zjadam kawałem ciastka (słabo mi wchodzi, za suche), arbuza. Wolontariusze tankują moje softflaski wodą i wychodzę ze strefy.
W międzyczasie zrobiło się ciepło (rano za to było zimno – przydały się te rękawiczki i kurtka). Postanawiam jeszcze zdjąć bluzkę z długim rękawem i założyć krótką koszulkę, która mam. To dobra decyzja, nie grzeję się już tak jak wcześniej. Kilku zawodników, robi podobny przepak jak ja ale rusza szybciej.
Kończę się przebierać, na punkt wbiega dziewczyna. Okazuje się, że już dla niej za późno. Time out. O kurcze, źle trzeba ruszać.

Początek drugiego etapu to mozolny spacerek lasem i łąkami. Niestety na tyle w górę, że o bieganiu nie mam co marzyć. Słabe mam tempo, mija mnie idąca turystka a jak niezbyt mam chęć i siłę ją gonić. Zaczyna się kryzys czy to ma sens. Zrobiłem około 4 km i ciągle pod górę. Gorąco, pusto, krzaczory jakieś. Myślę czy warto w ogóle iść dalej jeśli i tak nie zmieszczę się w limicie. Do drugiego punktu przecież z kolejne 20 km a czasu mało. Siadam na napotkanej ławeczce, wyjmuję mapę i analizuję. Może lepiej wrócić na punkt? Przynajmniej będzie z góry i bliżej do domu. Mija mnie 2 biegaczy pytają czy lecę. Odpowiadam, że myślę czy jest sens. Chwilę jeszcze posiedziałem gdy dobiegł chłopak (nie startujący w biegu) i mówi, że w sumie leci w końcówce zbierając/motywując takich nieszczęśników. Chwilę dyskutujemy, mówi by się nie poddawać bo wcale nie tak daleko i lecieć. Ok, przekonał mnie ruszam.
Oficjalny support jest na biegu zabroniony więc lecimy tak trochę obok. On z przodu, coś czasem opowie o biegu, czasem odleci sobie dalej. Ja mozolnie drę z tyłu. Obecność drugiej osoby jednak sporo daje. Sił nie ma ale człowiek się stara dorównać.
Kolega mówi, że jest stąd, startował już chyba z 3 razy w biegu ale mety też nie osiągnął. A to jakaś kontuzja, a to słabość w głowie (jak u mnie). Tym sposobem (motywacyjnym) bieg w końcu zaczyna iść. Mijam kolejne punkty trasy – w znaczeniu szczyty, rozwidlenia dróg. Przy okazji trasa opisana, oznaczona perfekcyjnie. Są chorągiewki, a co ważniejsze wszędzie tak gdzie należy skręcić jest człowiek, który pilnuje by nie pobłądzić. Tak można biegać, zero stresu że zabłądzę.
Dobiegam na kolejny szczyt – pytam ile do punktu. 8 km brzmi odpowiedź, a godzina do limitu. Adrenalinka robi swoje. O ile do tej pory raczej szedłem to tu zaczynam ostrzej drzeć do przodu, z gór o dziwo zbiegam korzystając z kijków! Tempo ładnie rośnie, przemieszczam się do przodu. Niestety to już odcinek nawiedzony przez turystów. Owszem w większości ładnie przepuszczają, pozdrawiają i kibicują ale jednak spore zwolnienie jest. Trzeba czasem poczekać na swoje miejsce na szlaku.

Finalnie limit dogonił mnie chwilę przed Kasprowym Wierchem. Chyba jestem ostatni w tym miejscu, po mnie raczej już nikogo nie ma – idą ludzie zamykający trasę, zbierający chorągiewki. Oddaję chip, numer i podchodzę na szczyt. Jest po biegu 🙁 41 kilometrów z 71 pokonane.

Szkoda. Patrząc na mapkę zrobiłem sporą część trasy. Gdybym mobilizację z końcówki miał od początku to mogłoby to wyglądać inaczej. Czy starczyłoby jednak czasu-sił na 71 km nie wiem. Boję się, że nie. Braki w przygotowaniu były jednak widoczne.
Z drugiej strony gdyby limity były luźniejsze (jak na wielu innych biegach) to pewnie metę spokojnie bym osiągnął.

Na szczycie Kasprowego mam dylemat co z sobą zrobić. Nie jestem na punkcie odżywczym iść do niego to jeszcze kawałek (a czy coś dadzą jak nie mam numeru?). Sędziowie podpowiadają, że można tu zejść szlakiem w dół albo zjechać wyciągiem.
Do wyciągu chmara narodu i okazuje się, że aż tyle pieniędzy nie mam więc napiłem się zakupionej wody i zaczynam schodzić w stronę cywilizacji – Kuźnic. Masakra. Ciągle w dół po tych kamiennych schodach. Wolno, trzeba uważać bo ślisko (moje buty coś jednak na kamieniach nie robią szału). 50 min w dół zielonym szlakiem, rozwidlenie do Kuźnic kolejne 1:40.
Zmuliło mnie co to za Kuźnice (bo to w miarę blisko od mojej kwatery) boję się kupić sobie coś do pica (a mijam jakieś schronisko) by mi nie zabrakło pieniędzy na ewentualnego busa. Idę i mam coraz bardziej dość. Szczęśliwie spotykam na trasie 2 osoby, które sędziowały. Wnioskuję to z ich rozmowy i pytam czy nie mają cokolwiek do picia. Szczęśliwie miały i trochę wody mi dały W ich towarzystwie dochodzę w okolice mety (bo własnie w Kuźnicach była ona zlokalizowana). Tu przypominam sobie, że w sumie to jakieś 20 min od mojego lokum więc idę dalej. Finalnie zanim wróciłem do domu to zrobiłem jeszcze kolejne 10 km.

Cóż wiele do dodania nie ma. Byłem, bieg widziałem i uczestniczyłem w nim. Czy chciałbym wrócić i go pokonać? Pewnie. Czy to jednak zrobię to nie wiem. Trzeba by znów robić punkty kwalifikacyjne. Zobaczymy, w tym roku odpocznę już od ultra, co będzie dalej zobaczymy.

Od strony sprzętowej napisze może coś więcej w kolejnej relacji by było wiadomo co warto mieć a co nie (no i jak się sprawdził mój sprzęt). Zdrowotnie w sumie ok. Nawet nóg mocno nie zniszczyłem. W znaczeniu stóp, bo może z 2 bąble miałem no i 1 paznokieć straciłem. Ale to bardziej przez swoją głupotę, w Zakopanem łaziłem w niezbyt wygodnych butach i już tu go naruszyłem.

Jestem biegaczem tragicznym

I nie chodzi tu tylko 😉 o styl i osiągane rezultaty. Bardziej widzę to w pewnej analogii do tzw. bohatera tragicznego. Kto w szkole się uczył to pewnie kojarzy, kto mniej to sobie w necie wyszuka.
A czemuż to? A temuż bo finalnie dokonały się wybory moich tegorocznych startów 🙂

Starty „poboczne” nie są żadną wielką nowością. Pobiec chcę w nocnym Biegu Szerszenia, Biegu na Wielką Sowę, Międzynarodowym Biegu w Twardogórze i pewnie na koniec roku w Biegu Niepodległości w Świerkach. To takie moje standardy. Niewiele, ale powoli przechodzi mi szał startowanie wszędzie gdzie się da.

Swoją energię i skupienie poświęcę jednak startowi, który jest spełnieniem moich biegowych marzeń – w sierpniu wezmę udział w Biegu Ultra Granią Tatr.

No właśnie. I tu zaczynają się obawy związane z moim „tragizmem”.

Biegiem już sporo lat, zawsze jednak wielkie zamierzenia, nie do końca mi się udawały.
Pokonałem kilka maratonów, ale nigdy przygotowany tak jak trzeba (maratonowi jeszcze nie odpuściłem ale chcę pobiec wtedy gdy będę sam wiedział, że zrobię czas poniżej 4 godzin albo sporo lepiej).
W 2015 roku szykowałem się do Biegu Rzeźnika. Chyba jednego z ostatnich na „klasycznej” trasie. Szczęście miałem w losowaniu, a później porażka na całego. Najpierw wymiękł mi partner, udało się znaleźć zastępstwo to …tydzień czy dwa przed biegiem ja rozwaliłem nogę, tak, że szans na bieganie nie było żadnych.
Do BUGT pierwsze podejście zrobiłem w 2017 r. Wtedy też szczęście w losowaniu się do mnie uśmiechnęło ale.. organizatorzy odrzucili jeden z moich biegów kwalifikacyjnych. Strasznie mnie to rozwaliło :/ (przy okazji to biegi były ok, nie miałem jednak wiedzy jak to udowodnić. Teraz tą wiedzę mam i przeszło).
Później to szło już raz lepiej, raz gorzej. Kto czyta bloga to mniej więcej wie, że toczę walkę z psychiką, dyspozycją fizyczną itd. Niemniej jestem raczej w dole niż na topie formy. W tej niezbyt korzystnej sytuacji zdecydowałem się jednak zawalczyć kolejny raz o bieg, który nakręca mnie od lat. I udało się.

Wcale przez to nie jest łatwiej. Targają mną wątpliwości.
Czasu wcale nie ma dużo by dojść od biegania 80 km na miesiąc do pokonania 80 km w jeden dzień, w Tatrach. Powiedzmy 5 miesięcy. Trzeba będzie solidnie schudnąć (ale.. z umiarem nie zabijającym formy). Wymyślić trening, który da jak najwięcej, przy czym nie doprowadzi mnie do jakiejś kontuzji w kluczowym momencie. Ech, sytuacja bez wyjścia.

Pewnie wielu by odpuściło, poczekało na lepszy czas… pewnie sam bym tak wielu doradzał. Ale.. nie mam już czasu na czekanie. Chociażby z dwóch poniższych powodów:
– szczęścia w losowaniu po raz trzeci mogę już nie mieć,
– w sumie to… nie chce mi się biegać ultra. Nie zrozumcie mnie źle 🙂 Bieganie ultra jest fajne ale jeśli nie wystartuję teraz to przedawnią się moje biegi kwalifikacyjne i będę je musiał robić od nowa. To niełatwe, zwłaszcza gdy, z perspektywy czasu, doszedłem do wniosku, że poginanie samemu w środku nocy, w lesie i decydowanie czy skręcić w lewo czy w prawo (gdy wcale nie wiesz, która droga jest ok) już fajne nie jest 🙂 Takich biegów na ten moment już nie planuję. Góry, lasy ok ale raczej w dzień, w towarzystwie przynajmniej „wizualnym” ludzi/biegaczy.

Cóż. Wyboru wiec nie ma. Zrobię wszystko co w mojej mocy by tego nie zepsuć. Wiem, że szanse są… żadne, ale jednak walka do końca musi się odbyć przynajmniej, jeszcze ten jeden raz.