Archiwa tagu: przemyślenia

Jesienny spleen

Się chyba zaczął bo nic się nie chce, człowiek życie swoje za to przemyśliwa 🙂 Porażki widzi, sukcesów nie…

Nawarstwiło mi się ostatnio sporo różnych spraw materialnych. To trzeba spłacić, to naprawić kasy więc nigdy dość.
Doszło przy tym do mnie, że za bardzo „weszło” mi zbieractwo. To potrzebne, to się przyda, użyję i tak kupuję, kupuję… Jak coś mnie zainteresuje to od razu chciałbym mieć wszystko. A gdy już mam to stop 🙁 Nie używam a stoi latami w domu.

Zorganizowałem więc wielką wyprzedaż różności na olx. I miejsca się zrobiło więcej i kasy odzyskałem na to co pilniejsze 🙂

Przy tej okazji bez większego żalu pozbyłem się też biegowego Suunto Verticala. Zegarek świetny (naprawdę) ale w sumie po co mi? Nie korzystam z bajerów ani w nim ani w poprzednim Garminie Fenixie. Do tego co biegam wystarczy coś prostego – moje wymogi spełniały już z nawiązką stary Ambit, Spartan (które w domu leżały).

Na ten moment widzę plusy tej decyzji. Trochę zeszło ze mnie ciśnienie, że muszę taki drogi „komputer” biegowy nosić cały dzień na ręce. Bo tętno, bo regeneracja, bo coś tam.. prostszy tego nie ma i mniej mnie boli niepełna sytuacja mojej formy 🙂 Będzie zaś okazja założyć w końcu jakiś normalny zegarek na rękę, nacieszyć się przyjemnością nakręcania, obserwacji wskazóweczek płynnie sunących po tarczy itp. A i może na biegi to wpłynie korzystnie? Skoro baterii starczy na mniej to biegać trzeba szybciej 🙂

No właśnie… biegać. Słabo to idzie. Ten rok to takie przeczekanie. Coś potuptam, co chcę się zebrać do wyzwań (zawody) to mi zawsze się spierdzieli. A to coś naciągnę, a to boli, a to choroba.

Obiecywałem sobie, że sprężę się na listopadowy bieg niepodległości. Zostało 3 tygodnie a praktycznie nie biegam. Najpierw achilles, później coś w stopie, teraz przeziębienie. Nie ma co ściemniać, nie pójdzie dobrze. Szkoda.

No nic. Ponarzekane, na duszy lżej. Może od poniedziałku się uda coś ruszyć znowu? No chyba, ze od stycznia 🙂

Ścieżka biegowej kariery

Jak człowiek ma za dużo czasu to bierze go na myślenie. Ja czasu mam niestety za dużo (bo trenować nie mogę) i niestety doświadczam biegowego doła 🙁

Siedząc sobie i łapiąc zbędne kilogramy :/ zastanawiam się czy nie mam trochę złego podejścia do swojego biegania. Jakoś tak źle się do tego swojego biegania zabieram.

Running 🙂 daje mi niesamowicie dużo przyjemności. Pozytywna energia po treningu, wyścigu nakręca a sam wysiłek (uczucie zmęczenia po) pozwala rozładować negatywne emocje jakich wiele doświadcza się w ciągu dnia. Oczywiście dużym plusem aktywności jest również dużo lepsza „linia”, większa ogólna sprawność, odporność na choroby itp.

Dla samego tego powyższego warto biegać. Co każdemu polecam. Z czasem jednak, rozwijając swoją kondycję zaczyna się apetyt na więcej i więcej. Szybciej (goni się za minutami), więcej (półmaraton, maraton, ultra), trudniej  (biegi górskie). Człowiek (a zwłaszcza mężczyzna) rywalizację ma w genach nic więc dziwnego. Dodatkowo „sukces” (np. jakieś zwycięstwo), podziw znajomych nakręca i każe dalej łamać ograniczenia.

Do walki zagrzewają też różnego rodzaju wspomagacze (rywalizacje na Endomondo, możliwość pochwalenia się swoimi treningami na FB). Nie wiecie np. jak mi szkoda wypracowanego w Oleśnickim ranking miejsca w pierwszej 10 Teraz przez przymusową przerwę spadnę pewnie nie wiadomo jak nisko 🙂 🙂

Hmm… i tu zaczynają się moje wątpliwości. Czy napewno warto. Jeszcze jakby ten rzeczywisty sukces wystąpił. A u mnie… cóż. Ogonów może nie gonię ale miejsca zawsze mam w drugiej połowie stawki. Maraton a i owszem zaliczyłem ale niestety 25 km biegiem a resztę marszem przeplatanym biegowymi zrywami. I tak już 3 razy co świadczy, że albo się nie nadaję do tego albo źle trenuję.

Trochę też wydaje mi się, że czując swoje ograniczenia zaczynam podążać ścieżką jaką wybrało już wielu innych. Nie ma szans na pudło to trzeba spróbować ultra (bo dystans dłuższy, konkurencja mniejsza). Jak nie to zaś to – triathlon. Bo i to trudno pokonać a ładnie brzmi w późniejszych przechwałkowych rozmowach.

No i nie wiem. Zastanawiam się czy jednak nie dać spokoju z pogonią za cieniem i wrócić do jakiejś sensownej, akceptowalnej dawki biegu. Bez skupiania się na punktach, miejscach, dystansach. Po prostu biegać dla siebie, dla zdrowia.

Z drugiej strony nie powiem, że Bieg Graniami Tatr nie brzmi dobrze 🙂 Machnie się Rzeźnika, później jakąś setkę po górach by zmierzyć później z tym finalnym wyzwaniem. Tylko żeby było finalne a nie wstępem do jeszcze czegoś …