Dwa, minione tygodnie nie przyniosły wielkich zmian. Ciągle się szarpię z chęcią biegu, brakiem tej chęci i różnymi innymi problemami. Kiedy już zaczynam łapać rytm (w sensie regularności) występują przeszkody obiektywne i znów jestem do tyłu.
Bieganie w zakończonym okresie wyglądało tak:

Tydzień 42
17/10/2017 – Dystans: 5,51 km, Czas: 0:35:15, Śr. tempo: 6:24
18/10/2017 – Dystans: 8,19 km, Czas: 0:29:43, Śr. tempo: 3:38 ROWER
18/10/2017 – Dystans: 8,15 km, Czas: 0:27:41, Śr. tempo: 3:24 ROWER

Ten tydzień to wielka porażka. Wtorek zacząłem zwyczajowo – miał być lekki bieg. Po około 2 km zacząłem czuć tył lewego uda. Coś jak sztywnienie, napięcie. Nie było to krytyczne więc biegłem dalej. Przy 4 kilometrze jak mnie coś pociągnęło w tej nodze… ni to skurcz, ni urwanie sobie czegoś. O dalszym biegu nie było mowy musiałem stanąć rozciągnąć się jakoś i wrócić do domu marszem. No lipa.
Nogę niestety czułem przez kilka następnych dni więc o biegach nie było mowy.

Tydzień 32
24/10/2017 – Dystans: 4,53 km, Czas: 0:27:51, Śr. tempo: 6:09
26/10/2017 – Dystans: 4,54 km, Czas: 0:27:34, Śr. tempo: 6:04
28/10/2017 – Dystans: 4,61 km, Czas: 0:27:45, Śr. tempo: 6:01
29/10/2017 – Dystans: 6,37 km, Czas: 0:38:54, Śr. tempo: 6:06

Odpoczynek pomógł mi średnio. Pierwsze 2 biegi – wolne tempo, wziąłem bardziej amortyzowane buty (nie mówiąc oczywiście o solidnej rozgrzewce w domu), noga jednak pobolewała. Jakoś koło 2 km zaczynałem ją czuć i resztę dystansu robiłem obawiając się, że znów coś mi pyknie. Szczęśliwie nie, ale o długim dystansie czy cięższym treningu mowy nie było.
Dopiero górskie biegi z soboty i niedzieli „weszły” lepiej. Resztki dyskomfortu miałem ale już bez problemów. Spora pewnie w tym zasługa terenu – pod górkę pracują inne mięsnie, a z górki wiadomo lżej. Cóż, jak pójdzie po płaskim sprawdzimy w tyg. 44 🙂